Officieel is de cursus ‘Omgaan met dementie’ al afgelopen. Maar Ans heeft tegen haar man gezegd dat de cursus vandaag voor het laatst is. Anders wordt hij achterdochtig en kon ze vandaag niet naar dit interview.

Leugentje om bestwil
De afgelopen weken ging Ans op dinsdagmiddag naar de cursus waar ze lotgenoten trof. Thuis gaat dan de deur op slot, zodat haar man niet naar buiten kan. Anders gaat hij haar overal zoeken. Een leugentje om bestwil. De enige manier voor haar om twee uurtjes in de week weg te kunnen, zonder hem. Ans heeft in haar leven veel gezorgd. Haar ouders heeft ze 22 jaar in huis gehad. Haar man Henk had een grote onderneming in Oss en zelf werkte ze in het onderwijs. Nu is ze 84 en zorgt voor haar 85 jarige man met Alzheimer.

Alzheimer
Vier jaar geleden openbaarde de ziekte zich bij haar man. “Hij kreeg een zwaar delier na een darmoperatie. Hiervan is hij nooit helemaal opgeknapt. Toen hij thuis kwam, zat hij een half jaar in zijn stoel. Toen de dokter zei dat alles goed was, heb ik gezegd: en nu kom je uit die stoel. Dat lijkt hard, maar ik moest ook aan mezelf denken. Henk is niet meer de man met wie ik 57 jaar geleden getrouwd ben. Hij was altijd zorgzaam en attent, maar dat is helemaal weg. Hij is onrustig en wil constant op stap. Waar naartoe weet hij niet, dat moet ik bedenken. Hij heeft me heel erg nodig, hij hangt aan me. Hij wil de hele dag weten waar ik ben en vraagt alles, soms wel vijf keer. Dat is heel vermoeiend.”

Eenzaam
Eerst ontkende haar man de Alzheimer. “Hij had het zelf niet door. Hij zei dan: “Ik vergeet weleens iets, maar ja, dat mag ook wel op deze leeftijd.” Hij kan zich bij anderen ook beter voordoen dan thuis. Mensen in mijn omgeving zeggen dan tegen mij dat er niets met hem aan de hand is. Dat ik het overdrijf. Ze geloven me gewoon niet! Dat doet enorme pijn, en voelt eenzaam. Ik kan er met hen niet over praten.” De ziekte sluipt verder. Ans: “Ik neem hem steeds meer uit handen. De administratie deed hij altijd, maar die doe ik nu.. Eerst overlegden we alles. Nu niet meer. We zijn lichamelijk nog samen, maar geestelijk niet meer. Ik ben niet alleen, maar toch eenzaam. Hij ziet dat niet. Hij zegt dan: “We hebben het toch goed samen”. Maar het is eenrichtingsverkeer. Ik mis mijn maatje”.

Trouw
Het is voor Ans zwaar om vol te houden. “Maar ik heb geen keus. We hebben elkaar trouw gezworen tot aan de dood. En ik zou hem ook nog niet willen missen. Hij is er nog. Eens per week gaat hij een ochtend koffie drinken bij een kennis van vroeger. Dan heb ik een paar uurtjes voor mezelf. Dan rust ik uit. Hoef ik even niet op hem te letten. Maar ik ben ook realistisch. Op onze leeftijd kijk je niet meer ver vooruit. Ik ga hem niet opsluiten, als hij naar buiten wil om te wandelen laat ik hem gaan. Je kunt nou eenmaal niet alles in het leven controleren. Zijn vrijheid wil ik hem zoveel mogelijk gunnen.”

Tips van Ans:
  • Als je partner ander gedrag vertoont dan je gewend bent, is het goed om je af te vragen waarom hij dat doet. Het kan een teken zijn van beginnende dementie.
  • Doe af toe leuke dingen. Laatst hebben mijn dochters me een dagje mee uit genomen. Toen bleef mijn man alleen thuis. Een van de schoonzonen is wel even bij hem gaan kijken.
  • Zoek contact met lotgenoten, zoals in de lotgenotengroep ‘Omgaan met dementie’. Je leert er veel en hebt aan een half woord genoeg. Je begrijpt elkaar en dat is heel fijn. Je kunt je verhaal kwijt.